Peyami Safa'nın kaleme aldığı "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu", Türk edebiyatının önemli eserlerinden biridir. Kitap, roman türünde olup, bir genç adamın (tahmini 15-16 yaşlarında) hastalıklarla ve ölümle yüzleşmesini konu alır. Romanın ana teması, insanın yaşam karşısındaki çaresizliği, hastalıkların getirdiği psikolojik ve fiziksel zorluklar, ölüm korkusu ve umut arayışıdır.

Kitap, baş karakterin omurga rahatsızlığı nedeniyle hastanede geçirdiği süreçleri ve bu süreçte yaşadığı içsel çatışmaları, ailesiyle olan ilişkilerini ve çevresiyle kurduğu bağları detaylı bir şekilde anlatır. Roman, sadece fiziksel bir rahatsızlığı değil, aynı zamanda insanın iç dünyasındaki karmaşıklığı, umut ve umutsuzluk arasındaki gelgitleri de ele alır.

"Dokuzuncu Hariciye Koğuşu", aynı zamanda bir dönem romanı olarak da değerlendirilebilir. Kitapta, 20. yüzyılın başlarındaki İstanbul'un sosyal ve kültürel atmosferi, sağlık hizmetlerinin durumu, insanların yaşam tarzları ve değer yargıları gibi unsurlar da gözler önüne serilir. Roman, savaş sonrası dönemde yaşanan sosyal ve ekonomik sıkıntıları da yansıtır.

Kitabın hedef okur kitlesi, genellikle genç yetişkinler ve edebiyatseverlerdir. Ancak, hayatın anlamı, ölüm, hastalık ve insan ilişkileri gibi evrensel temaları işlemesi nedeniyle her yaştan okuyucuya hitap eder. Kitap, okuyucuyu derin düşüncelere sevk ederken, aynı zamanda empati kurmaya ve insan doğasını anlamaya teşvik eder.

Benzer kitaplar arasında, hastalık ve ölüm temalarını işleyen Stefan Zweig'in eserleri, Albert Camus'nün "Veba"sı ve Thomas Mann'ın "Büyülü Dağ"ı sayılabilir. Bu eserler de, insanın yaşam karşısındaki mücadelesini, içsel çatışmalarını ve umut arayışını konu alır. Ayrıca, Peyami Safa'nın diğer eserleri olan "Fatih-Harbiye", "Matmazel Noraliya'nın Koltuğu" ve "Bir Akşamdı" da, yazarın psikolojik derinliği ve insan ilişkilerine odaklanması açısından "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu" ile benzerlikler taşır.

Peyami Safa, Türk edebiyatının önemli isimlerinden biridir. 1899 yılında İstanbul'da doğan Safa, tıp eğitimi almasına rağmen, daha çok gazetecilik ve yazarlık alanında tanınmıştır. Edebiyat hayatına şiirle başlayan Safa, daha sonra roman, hikaye, makale ve fıkra türlerinde eserler vermiştir. Yazarlığının yanı sıra, çeşitli gazetelerde köşe yazarlığı yapmış ve Türk düşünce hayatına önemli katkılarda bulunmuştur.

Peyami Safa'nın yazım üslubu, psikolojik derinlik, insan ilişkilerine odaklanma ve toplumsal meselelere duyarlılık üzerine kuruludur. Eserlerinde genellikle bireyin iç dünyasını, toplumsal sorunlarla olan ilişkisini ve modernleşme sürecinin getirdiği çelişkileri ele almıştır. Safa, dilin kullanımında titiz davranmış, sade ve anlaşılır bir üslup benimsemiştir. Romanlarında karakterlerin iç monologlarına ve psikolojik tahlillerine ağırlık vermesi, onun edebi kimliğinin önemli bir özelliğidir.

Safa'nın en önemli eserleri arasında "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu"nun yanı sıra "Fatih-Harbiye", "Matmazel Noraliya'nın Koltuğu", "Bir Akşamdı", "Sözde Kızlar" ve "Mahşer" gibi romanlar yer alır. Bu eserler, Türk edebiyatının klasikleşmiş örnekleri arasında kabul edilir. Ayrıca, "Türk İnkılâbına Bakışlar" ve "Sosyalizm, Marksizm ve İnsanlık" gibi düşünce yazıları da onun entelektüel birikimini yansıtır.

Peyami Safa, hayatı boyunca birçok ödül almıştır. Ancak, ödüllerden ziyade eserlerinin Türk edebiyatına kazandırdığı değer ve okuyucu üzerindeki etkisi daha önemlidir. Safa, yaşadığı dönemde, hem edebiyatçı hem de düşünür kimliğiyle tanınmış, Türk toplumunun sosyal, kültürel ve siyasi hayatına yön veren önemli bir figür olmuştur. 1961 yılında İstanbul'da vefat eden Peyami Safa, geride bıraktığı eserlerle Türk edebiyatında kalıcı bir iz bırakmıştır.