Korluk Kitabı İnceleme

Kitap Hakkında Bilgiler

Korluk, Nobel ödüllü Portekizli yazar José Saramago’nun 1995’te yayımlanan ve dünya çapında en çok tanınan romanıdır. Telif hakkı 1998’de Saramago’nun Nobel almasında büyük rol oynayan bu distopik metin, anonim bir kentte patlak veren görme yetisini yitirme salgınını konu alır. Roman ‘Beyaz Körlük’ olarak adlandırılan, aniden bastıran ve bulaşıcı bir biçimde yayılan görme kaybının yarattığı kaosu, toplumsal düzenin nasıl birkaç günde çöktüğü; insan onuru, etik değerler ve iktidar ilişkilerinin değişimini, neredeyse laboratuvar ortamındaki kadar açık bir deney gibi işler. Ana karakterler arasında ilk korlanan adam, ona eşlik eden karısı Doktor’un Karısı (görme yetisini koruyan tek kişi), diğer hasta kişiler ve kamplaştırıldıkları eski bir akıl hastanesinin kapalı ortamı yer alır. Saramago, dialogları dış bükey bir üslupla, noktalama işaretlerinden neredeyse tamamen arındırarak aktarır; bu teknik sayesinde okur, kişilerin bilinç akışıyla soluk soluğa bir deneyim yaşar. Kitap, bireyin modern devlet aygıtı karşısındaki kırılganlığını, doğa durumunun politik doğasına dair Temel felsefeleri, biyopolitika ve gözetim araçlarını yıkıcı ama ironik bir dille sorgular. Türkçeye 1998 yılında İletişim Yayınları arasından kazandırılan çeviride, Orhan Koçak’ın aracılığıyla dilin ritmi de aslına sadık biçimde korunmuştur.

Yazarı Hakkında Bilgiler

José de Sousa Saramago, 16 Kasım 1922’de Lizbon’a yakın Azinhaga köyünde yoksul bir çiftçi ailesinin çocuğu olarak doğdu. 2010’da Tias’ta hayata gözlerini yumuncaya dek Portekiz’in hafızası olmaya çalışan yazar, liseyi terk ettikten sonra makinist, çevirmen, gazeteci, editör ve memur gibi pek çok işte çalıştı. 1969’da Komünist Parti’ye üye olarak Franco dönemi Portekiz diktatörlüğüyle doğrudan çatıştı; bu siyasi duruş, darbe sonrası dönemde devlet kademelerine yapacağı eleştirilerin temelini attı. 1947’de yayımladığı ilk roman “Terra do Pecado” uzun süre unutulur; 1977’de Levantado do Chão ile yeniden edebiyat sahnesine döner. 1980’lerden itibaren Baltasar ve Blimunda (1982), Muazzam Dağ (1986), Ricardo Reis’in Ölüm Yılı (1988) gibi tarihsel gerçekliğe farklı bir metaforicilik kazandırdığı eserler verdi. Söylem biçimindeki diyalog düzeni, virgül ve nokta eksikliği, anlatıcı-narrateur müdahaleleriyle modern Portekiz romanını yeniden tanımladı. Saldığı ironik üslup, halk tabakasına özgü efsanelerden aldığı dil ritmi okurları Balzac’ın toplumsal panoramasıyla Beckett’in nihilist skeçleri arasında bir senteze götürür. 1998 Nobel Edebiyat Ödülü’ne layık görüldüğünde akademi, onu ‘Paradokslarla inancı sorgulayan, kurgusal düş gücünü medrese kıvamında merak ve alçakgönüllülükle kullanan yazar’ diye tanımladı. Saramago, son romanlarıyla birlikte alevli ateist manifestoları, Portekizin tarihsel utançlarını dile getiren denemeleri ve bloğu ‘O Caderno de Saramago’da da uygarlık eleştirisini sürdürdü. Günümüzde Las Leitias’daki evinde kurulan Saramago Vakfı, hem yazarın kütüphane, elyazması ve özel arşivini koruyor, hem de küresel barış, gelir adaleti ve ekolojik sürdürülebilirlik projelerine fon sağlıyor.